lunes, 28 de noviembre de 2011

Hijos de colores, de Ilde Llanes

Hola de nuevo,

Hoy quería contar que ya terminé de leer el libro que titula esta entrada, Hijos de colores. Se trata de un libro comprado casi furtivamente, quizá demasiado pronto aún. He leído por algún sitio que muchas mujeres sienten el deseo de adoptar incluso antes de desear ser madres, y creo que formo parte de este grupo. Lo he visto siempre tan claro, lo he deseado tantísimo, que ahora que vislumbro esta etapa como algo menos abstracto y más concreto quiero empaparme de teoría, historias, vivencias e imágenes.

A lo que íbamos, el libro. Pues bien, me parece un libro ideal para tomar como aperitivo, para leer cuando uno se plantea la adopción y aún no tiene claros algunos aspectos. Sobre todo, es perfecto para convencerte mientras te mantiene con los pies en el suelo. No revela ninguna verdad absoluta, ni creo que tenga esta intención, pero es entrañable leer a esos padres y bastante útil leer la opinión de los técnicos para ver desde qué postura parten y a qué te enfrentaras al principio. Lo dicho, un libro para pre-adoptantes (e impacientes) como yo.


A este le siguen dos libros más, uno de los cuales empecé ayer a leer: Hijos del corazón. Os mantendré informados.

3 comentarios:

  1. Aquest no el coneixo... n'hi ha tants que tinc a la llista... jo també formo part de les que no tenien clar si ser mares, però que tenia clar que si ho era seria a través de l'adopció... i aixó ha estat!

    ResponderEliminar
  2. Hola Laura!
    És un llibre força recent (2010), i trobo que és pensat per qui es planteja adoptar, no et dóna recursos ni eines per quan has començat de veritat a caminar: quan el petit ja és a casa.
    Això de tenir clara aquesta forma de maternitat és propi de les dones, sembla... a veure si sóc capaç de fer una entrada sobre aquest tema, que és interessant.

    ResponderEliminar
  3. Jejeje....comparto 100% tus palabras!!! Yo también soy una de las impacientes que he devorado libros de adopción antes de estar en proceso!

    Yo lleno desde los 21 teniendo claro que quería adoptar y pensaba y pienso igual que tu, el bio no tengo seguro que venga...pero la adopción se termina si o si!

    Besotes!

    ResponderEliminar

Estaré encantada de leer tus palabras...