sábado, 10 de diciembre de 2011

Familia TUTTI FRUTTI

Pues ale, ya tenemos nombre. Mi marido, cuando podamos ver cumplido nuestro sueño de formar una familia "de colorines", dice que seremos "la familia Tuttifrutti". Así tal cual, me lo ha soltado con toda naturalidad, ignorando que no es políticamente correcto considerar fruta distinta a gente de diferente raza...jeje.

Y a partir de este comentario banal yo me he puesto a pensar en lo que tendremos que aguantar cuando esto sea una realidad más concreta. Seré capaz de explicar a gente estúpida qué significa para nosotros ser una familia Tuttifrutti? Cuantas veces lo haré antes de tirar la toalla y dar por perdida la batalla? Se puede ser amable cuando tienes que soportar que todo el mundo tenga algo que decir y que sentenciar sobre este tema? Tenemos claro que llevaremos el proceso con rigurosa discreción hasta que veamos que está bien encarrilado. No pediremos consejo, ni que nos den apoyo antes de tener el CI  y de decidir país, no quiero escuchar la opinión de nadie al desnudo, prefiero escucharla cuando ya esté condicionada por una realidad (aunque esté llena de hipocresía, en muchas ocasiones es menos dañina que la opinión de alguien que cree que puede hacerte cambiar de idea). Prefiero decir "vamos a...." que "nos gustaría....".

 
Yo no me meto en la cama de ninguna pareja que quiere engendrar un hijo, verdad? ;)


Los que ya habéis recorrido este trecho, cómo lo planteasteis, en qué momento lo hicisteis vox populi?   

4 comentarios:

  1. Uf.....

    Pues nosotros sólo lo dijimos cuándo ya habíamos decidido el país (la família y amigos más cercanos siempre han sabido que adoptaríamos)... en el trabajo lo dije (en "secreto") a mis compis directas cuándo empezamos con el CI, por el tema contínuas ausencias por médicos, certificados, psicólogos, etc...

    Y mientras hemos esperado, con el CI en la mano y pasados un par de años, la gente se ha ido enterando, pero nunca con vox populi... siempre añadiendo a quién se lo contaba que no me gustaba hacerlo público por no tener que ir dando explicaciones a nadie... que suficientes nervios pasas...

    Así que la vox populi, la hicimos con la asignación en mano, y con la foto de los peques... ;^)

    Ahora... los comentarios son des de muy bonitos, a muy impertinentes... y de verdad, que los impertinentes son para reírse, (reírse de quién te los dice, claro...), pero nunca para llorar! Yo de momento no he soltado nada fuera de lugar a quién me los ha hecho, pero tampoco doy explicaciones... estoy convencida que por más que intentes explicar, quién es capaz de decirte segun que, no cambiará, ni aprenderá... ;^)

    Ale! Ya tienes nuestra historia... jejeje

    Y ten en cuenta, que decidas lo que decidas, será vuestra decisión, así que seguro será para vosotros la mejor, así que a la gente ni plin! ;^)

    ResponderEliminar
  2. Merci Cent per explicar com ho vareu fer!
    A casa només ho saben les nostres mares, i tenim intenció de deixar-ho així fins que es comenci a concretar el tema.
    A mi sí que em fan por alguns comentaris que sé que, tard o d'hora, arribaran. Suposo que també t'has de preparar per això. No em doldran les paraules de gent que no és important per nosaltres (tot i que em fa por tornar-me una bruixa contestona... diuen que pels fills fas coses que no faries mai, no? Jajajaj), però temo aquells que la gent propera ("qui et vol bé") ens digui, temo no poder oblidar les seves paraules quan el nostre fill ja sigui aquí i el coneguin.
    Aissshhhhh!

    ResponderEliminar
  3. Nosotros lo dijimos a la familia y yo a un par de amigas del curro, pero ya pasados 2 años de todo eso, y con nuestra tan inminente asignación, he avisado en el trabajo por el tema de ir pensando en la sustitución de mi permiso de maternidad.
    Mi hermana cuando se lo dije, me soltó aquello de que si no lo tienes tú no se puede querer igual. O eso le parecía a ella en aquel momento. Pero ahora viendo lo ilusionados y volcados en nuestro segundo hijo, no lo ha vuelto a decir.
    Hay quien te felicita y hay quien te dice "ay! que chulo", y hay quien te dice que es una buena obra y que los niños allí lo necesitan.
    Puff!, de todo. ya verás...

    Paciencia y más paciencia.

    ResponderEliminar
  4. Hola Sama! Estoy cada día pendiente de tu blog, qué nervios!! ;)
    Gracias por contar vuestra experiencia!! A veces pienso que deberían editar un libro para la familia extensa, tipo cuento infantil (no un tocharro teórico) para que les quedaran claros algunos aspectos y conceptos básicos, jeje. Uno de los que más rabia me dan es el término "su familia verdadera", argggggggggg!!

    ResponderEliminar

Estaré encantada de leer tus palabras...