martes, 3 de enero de 2012

Año nuevo... ¿planes nuevos?



Antes que nada, desear un estupendo inicio de año a todos, y como no, unos igual de magníficos 366 días que tendrá este 2012. 

El dicho popular reza esto de "año nuevo, vida nueva", pero yo me pregunto: ¿realmente ha pasado ya otro año? Dicen que con la edad se acentúa más la sensación de que el tiempo vuela, y no quiero imaginarme qué pasará cuando tenga 60 porque ahora ya me pasa vertiginosamente...

A lo que iba, esta entrada la titulo de esta forma porque no tengo ni idea de cómo planificar las cosas. Si por mi fuera, pediría ya cita para ir a la sesión informativa sobre adopción en Benestar i Família, pero sé que debo esperar un poco aún, sé que debo tener paciencia y hacer caso a mi compañero. Sé que me sentiría peor, traidora, si tuviera que parar el proceso de adopción a causa de un embarazo (buscado y deseado). Sé que la secuencia lógica (y biológica) es ser padres bio primero y luego volcarnos en un proceso largo, del que sabes cuando empieza pero nunca cuando acaba. Sé que debo tener mucha paciencia, incluso antes de empezar. Pero también sé que me mata esta sensación de perder el tiempo, de estar en un standby de algo que ya de por si es tan dilatado. 

En fin, que el plan es que, por ahora, no hay plan...




6 comentarios:

  1. A mis 29 tranquila, un cop haguessiu tingut el primer fill/a ja podeu gairebé començar amb els tràmits, doncs només cal que el més gran tingui un any, ja veuràs com passa ràpid

    ResponderEliminar
  2. El temps passa ràpid, molt ràpid. Ja veuràs com les coses van tirant per si mateixes.... Crec que haurem de demanar als reis molta pasciència ;)

    ResponderEliminar
  3. Hola noies! Sí, paciència a cabassats necessitarem! Ja anireu explicant com és el procés formatiu i per a obtenir el CI, okis? Bons reis!!

    ResponderEliminar
  4. Hola nena, te acabo de encontrar a través del comentario que le has dejado a retrat de familia.

    No puedo mas que sentirme totalmente identificada contigo, solo he leído esta entrada pero seguramente si tomásemos un café tendríamos horas y horas de que hablar...

    Nosotros somos de Valencia, adoptando de momento en nacional, precisamente porque el bio vendrá primero, así lo quiere mi marido y así lo acepto yo. Aquí en Valencia un hijo no paraliza la adopción por eso decidimos comenzar con nacional para ir avanzando algo...pero muchas veces tengo la misma impresión que tu de perder el tiempo y eso me mata!! Siempre pienso que en internacional tardaría mucho menos....en din tendremos que tener paciencia, no?

    Me hago seguidora de tu blog y si necesitas hablar no dudes en escribirme.
    Un beso

    Ester

    ResponderEliminar
  5. Hola Ester, luego me pongo al día con tu blog (sólo he podido ojearlo por encima). Veo que somos un montón las parejas jóvenes con esta vocación, la de la adopción por la adopción (más allá del deseo de ser padres), y creo también que se están superando muchos prejuicios y tabues.
    Nosotros nos cerramos en banda con la adopción nacional (me aterraba el hecho de tener que "adoptar" también a la familia bio de mi hijo), pero estamos madurando la idea y nos empieza a tentar también. Creo que tendremos que plantear un encuentro con Benestar y empezar a aclarar dudas, a ver si trazamos ya algo en firme.
    Nos seguimos!! Besos!

    ResponderEliminar
  6. Si....cada vez somos mas! El otro día justo le comentaba a mi marido que cuando comencé a buscar info sobre adopción a los 21 añitos todo el mundo que encontraba estaba mas cerca de los 45 que de los 35...hoy ya no...somos muchas parejas jóvenes las que decidimos adoptar y nos ponemos a ello prontito!

    En valencia la nacional esta muy bien porque los cursos y el ci lo haces al final del proceso con lo cual no caduca nada y el ci no es un problema....pero claro es un proceso muy muy largo.... En Cataluña va mas rápido tengo amigos que han adoptado allí y en tres años y poco lo han conseguido!

    Un besote!

    ResponderEliminar

Estaré encantada de leer tus palabras...